Μία σπονδή στη γενιά του πενήντα…

Τα παιδιά της γενιάς του πενήντα
που πατήσανε , για καλά τα εξήντα
συναντήσανε μια Ελλάδα ερείπια.

Βομβαρδισμένες πόλεις και ψυχές
κουρέλι από εμφυλίους , κατοχές
ποιος νοιάζονταν τότε, για νήπια.

Ξυλιασμένα πόδια και κοντό παλτό
με ξεροκόμματο και τοματοπολτό
αλουμινένια καστανιά και κριθαράκι

Έξη μέρες σχολειό , πόδια κομμάτια
το σαπούνι να τσούζει στα μάτια
κι ο Σιδέρης στο τρανζιστοράκι.

Κοντυλοφόρος στη καλλιγραφία
ασπρόμαυρη η φωτογραφία
βία και νοθεία οι εκλογές.

Σε σκληρό πακέτο, τα «Κεράνη»
σε κομμένη μπόμπα, το γεράνι
ζωή απλή, χωρίς πολλές επιλογές.

Του αναπτήρα να μυρίζει η βενζίνα
ένα τσιγάρο δρόμος η Αθήνα
καρόδρομοι, με χώμα στρωμένοι.

Η ρετσίνα ξανθιά, σε βαρέλι δρύινο
είχε κάτι από φτώχεια και χρώμα γήινο
τσιμεντένια η ταράτσα, ασπρισμένη.

Στην Ύδρα , «Το παιδί και το δελφίνι» 
σινεμά, καλοκαιράκι στη «Φροσύνη»
και η Τζίνα Λολομπρίτζιτα.

Μπριγιόλ και πράσινο σαπούνι
καθαρός να είσαι, όχι γουρούνι
για τη πρώτη βίζιτα.

Έπρεπε να δείχνεις μάγκας
μαθητής Κοκκινιώτικης παράγκας
αρχές εξήντα, στη πρώτη Γυμνασίου .

Μπαγδατί και τρύπιο πάτωμα
ήρωες καθηγητές, για εβδομήντα άτομα
και κοπάνα στη πλατεία του Θησείου.

Κοντονάσιος- Αλεβιζάκης – Βαρβαρήγος
τους θυμάμαι όλους , μ ένα ρίγος
αραχτός στον κήπο του Μουσείου...



m@gior
3.5.2012