Για δες, η ζήση μας, μικρό μοιάζει αμπέλι
καθένας μας, πως το τρυγά, θέλει δεν θέλει
και με καλάθια, στου χωριού το μονοπάτι
σταφύλια φέρνει , στο δικό του τρυγοπάτι.
Τσαμπιά και μείς, μες της ζωής το πατητήρι
κρασί θα γίνουμε, χαρά σε πανηγύρι
να πιεί ο Θεός κι απέ ν’ αποφασίσει
πάλι με μας, τι θ’ αποκάνει σαν τρυγήσει.
Έτσι κι εγώ, στου Μοναστηριού την άκρη
σκυφτός προσεύχομαι και κρύβω ένα δάκρυ
απ ‘ έξω, γέλια και χαρές, του τρύγου γλέντι
και μέσα, καίει το κερί για τον αφέντη…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου