Μικρός στο δέμας, διάφανος θαρρείς
με χάρη ανέμελος, μαζεύεις τα φτερά σου
μαύρα τινάζεις τα μαλλιά, το ξέρω ότι μπορείς
ξημέρωμα να φύγεις , σαν έρθει η σειρά σου.
Μετρώ, ξανά-μετρώ την ήμερη σκιά σου
λένε μ΄ αυτή, βρίσκεις το μέγεθος της γης
φωνή ακούω, αδύνατο νάν η δικιά σου
οι άγγελοι δεν τραγουδούν στη θέα μιας πληγής.
Πόρτες χτυπώ, μα πουθενά δεν βγαίνει ήχος
τα παραθύρια στέκουν όλα σφαλιστά
κι αυτός, ο άθλιος ο ασβεστωμένος τοίχος
χρόνια κρατά τα σπίτια αντικριστά…
m@gior
29.4.2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου