Στα σκαλιά του μετρό αραγμένο
τις κρύες νύχτες του χειμώνα
μικρό βραβείο σκληρού αγώνα
σκεπάζεις κορμί αγχωμένο.
Ολημερίς με το χέρι απλωμένο
στη τσέπη δυο ευρώ όλα κι όλα
στην ουρά απ το πρωί για φρατζόλα
το παλτό από καιρό ξηλωμένο.
Λένε, μπήκανε στη χώρα δις
και τα χρωστώ τώρα εγώ
έχω ένα μήνα να δω φρέσκο αυγό
εσύ λες πως πεινάς, εγώ να δεις.
Με τις λίμο γυρνούν αγχωμένοι
να προλάβουν ότι αρπάξουν
και κοπάνα μετά να αράξουν
από φαί και λεφτά γκαστρωμένοι.
Μια σπίθα τρεμοπαίζει στα βάθος
δεν είναι του τούνελ η έξοδος
ούτε του τραίνου η έφοδος
είναι το φυτίλι που καίει το πάθος….
M@gior
7.2.2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου