Κοιζούμι Γιάκουμο...

Κοϊζούμι Γιάκουμο

Εσύ υιέ της Ρόζας Κασιμάτη
Αρχόντισσας απ’ τα Κύθηρα
και του Καρόλου Χέρν
γιατρού απ’ το Δουβλίνο

Στα πέντε σου είσαι στο Λονδίνο
σε γαλλικό κολέγιο εσώκλειστος
μαθαίνεις ελληνική ιστορία
στα δεκαπέντε με ένα μάτι

Δεκαεννιά χρονών στο Σινσιννάτι
δημοσιογράφος μετά στην Ιαπωνία
γυναίκα παίρνεις την Σετζούκο
κόρη σαμουράι, αλίμονο

Της Αγγλικής γλώσσας μόνο
Καθηγητής και Εθνικός ποιητής
στο Πανεπιστήμιο του Τόκιο
θανάτου παίρνεις μονοπάτι…

m@gior
Δεκέμβρης 2010


Λευκάδιος Χέρν
Patricio Lafcadio Tessima Carlos Hearn ή Κοϊζούμι Γιάκουμο ήταν συγγραφέας και δημοσιογράφος και θεωρείται ο εθνικός ποιητής της Ιαπωνίας।

Γεννήθηκε στη Λευκάδα στις 27 Ιουνίου του 1850 από Ελληνίδα μητέρα και πατέρα Ιρλανδό. Δεύτερος γιος του Καρόλου Χερν και της Ρόζας Κασιμάτη. Η μητέρα του ήταν ευγενούς καταγωγής κόρη του Αντώνιου Κασιμάτη από τα Κύθηρα ενώ ο πατέρας του στρατιωτικός χειρουργός στο Βρετανικό Σώμα των Επτανήσων από το Δουβλίνο। Το σπίτι όπου έζησε ο μικρός Λευκάδιος στο Κύθηρα στέκει ακόμα.
Το 1889 βρέθηκε σαν ανταποκριτής στην Ιαπωνία. Αργότερα και με τη βοήθεια του Μπάζιλ Τσάμπερλαιν και του Ίτζιτο Χαττόρι βρήκε θέση καθηγητή της αγγλικής γλώσσας στην πόλη Ματσούε στη βορειοδυτική Ιαπωνία. Στον δέκατο πέμπτο μήνα διαμονής του στην Ιαπωνία παντρεύτηκε τη Σετζούκο Κοϊζούμι. Κόρη μίας οικογένειας σαμουράι, των Κοϊζούμι που είχαν ξεπέσει με την καταστροφή που επέφερε σε αυτήν την κοινωνική τάξη η νέα πορεία της Ιαπωνίας. Υιοθετεί μάλιστα το όνομα της συζύγου του και από Λευκάδιος Χερν ονομάζεται Κοϊζούμι Γιάκουμο. Μαζί της έκανε τέσσερα παιδιά. Τον Δεκέμβριο του 1896, το Αυτοκρατορικό Πανεπιστήμιο του Τόκυο του προσέφερε την έδρα του καθηγητή της Αγγλικής Γλώσσας και Φιλολογίας। Στην Ιαπωνία ο Λευκάδιος Χερν έζησε τα 14 τελευταία χρόνια της ζωής του.

Ο Λευκάδιος Χερν πέθανε στις 26 Σεπτεμβρίου του 1903 ύστερα από πνευμονικό οίδημα. Μία μικρή νεκρική πομπή μετέφερε τη σορό του στον παλιό ναό Κομπουπέρα. Στην πλάκα που έστησαν οι φοιτητές του υπήρχε το εξής κείμενο: Στον Λευκάδιο Χερν, του οποίου η πένα υπήρξε πιο ισχυρή ακόμα και από τη ρομφαία του ένδοξου έθνους που αγάπησε, έθνους που πιο μεγάλη τιμή του υπήρξε ότι τον δέχτηκε στις αγκάλες του ως πολίτη και του πρόσφερε, αλίμονο, τον τάφο.